Τώρα

Όταν βλέπεις έναν αθλητή νά δακρύζει, να κλαίει μπροστά στις κάμερες και να λέει: «δεν αντέχω άλλο.. αποχωρώ.. ντρέπομαι να μη μπορώ να πληρώσω τον φυσιοθεραπευτή.. ντρέπομαι να ζω απ'τη καλή καρδιά κάποιων συνανθρώπων..», τι κάνεις;

Πρώτον ντρέπεσαι που ξαφνικά βλέπεις τη πραγματικότητα ν'απλωνεται μεγαλόπρεπα και ατόφια στο δέκτη σου.

Δεύτερον ντρέπεσαι που καταρρακώνεται η αξιοπρέπεια ενός νέου ανθρώπου, γιατί κι αυτοί οι αθλητές, οι γυμνασμένοι, οι δυνατοί.. είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας που κάποτε σπάνε.

Αντέχουμε να βλέπουμε το είδωλό μας να σπάει σε ένα καθρέφτη της αισχύνης, θρυμματιζόμενο απ' τη γροθιά τού φιλότιμου;

Εσείς και οι τριακόσιοι αντέχετε;

Εσείς οι παράγοντες αντέχετε να υποδέχεστε τους νικητές (άξιοι καθόλα) και οι μη αντεξαντες τη.. φροντίδα σας να περνούν από δίπλα ως ανώνυμοι δακρυσμένοι;

ΤΩΡΑ πριν τα ταρατζούμ…, με τη διαδικασία του κατεπείγοντος νομοσχέδιο για την δωρεάν ιατροφαρμακευτική φροντίδα των αθλητών των εθνικών ομάδων. Την εξασφάλιση δωρεάν στέγης τους. Μηνιαίο αξιοπρεπές εισόδημα.
Ομόφωνα.

Αλλιώς Εθνική ομάδα δεν υπάρχει.

Αλλιώς τα δάκρυα θα κάνουν να φυτρώσουν μυριάδες μανδραγόρες που στούς κορμούς τους θα γράφεται ανεξίτηλα η λέξη ΝΤΡΟΠΗ

Ι.Π