Το τελευταίο αντίο στον Αλέξανδρο

Ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης πέρασε στην ιστορία και αποτελεί το παράδειγμα προς μίμηση για την ελληνική κοινωνία που αντιμετωπίζει τεράστια προβλήματα τα τελευταία χρόνια. Ο ολυμπιονίκης του ταεκβοντό έφυγε την Παρασκευή 14 Οκτωβρίου σε ηλικία 42 ετών αλλά όλοι οι Έλληνες τον αποχαιρέτησαν για την υποδειγματική παρουσία του εντός και εκτός αγωνιστικού χώρου.

Ο Αλέξανδρος συγκίνησε τους πάντες με την αποχαιρετιστήρια επιστολή η οποία προκάλεσε συγκίνηση σε όλο το πανελλήνιο.

Με την παρούσα ανάρτηση επιλέξαμε το τελευταίο αντίο κάποιων επώνυμων του ελληνικού αθλητισμού προς τον κορυφαίο αυτό Έλληνα.

Κυρίαρχη είναι το μήνυμα της συζύγου του ΜΕΓΑ - Αλέξανδρου:

ΔΩΡΑ ΤΣΑΜΠΑΖΗ (σύζυγος Αλέξανδρου Νικολαΐδη): «Ποιός μιλεί στα νερά και ποιός κλαίει – ακούς;
Ποιός γυρεύει τον άλλο, ποιός φωνάζει – ακούς;
Είμ’ εγώ που φωνάζω κι είμ’ εγώ που κλαίω, μ’ ακούς.
Σ΄αγαπώ, σ’ αγαπώ, μ’ ακούς».

Με αυτό το απόσπασμα από το «Μονόγραμμα» του Οδυσσέα Ελύτη που ραγίζει καρδιές, αποχαιρετά η Δώρα Τσαμπάζη τον αγαπημένο σύντροφο της ζωής της και πατέρα των παιδιών τους Αλέξανδρο Νικολαϊδη.

ΠΥΡΡΟΣ ΔΗΜΑΣ (ολυμπιονίκης της άρσης βαρών): «Όσα λόγια και αν πει κάποιος, δεν μπορούν να σταθούν δίπλα στο ανάστημα του Αλέξανδρου Νικολαϊδη».

ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΟΥΡΟΥΤΣΟΣ (Ολυμπιονίκης ταε κβο ντο): «Αδερφέ μου καλό ταξίδι. Ήσουν από την ώρα που γεννήθηκες μέχρι αυτή την μαύρη μέρα ένας μαχητής. Ξεκινήσεις από το μηδέν και έφτασες στην κορυφή των μεγαλύτερων αθλητών του κόσμου. Είμαι τυχερός που έζησα δίπλα σου την μεγαλύτερη αθλητική πορεία σου. Από το 1996 που γνωριστήκαμε, ζήσαμε μαζί παρά πολλές στιγμές. Ευχάριστες , χαρούμενες , δύσκολες, αστείες, στενάχωρες αλλά πάντα συνοδοιπόροι στο ταξίδι του πρωταθλητισμού. Θα μπορούσα να γράφω ασταμάτητα αλλά θα σταματήσω εδώ. Συλλυπητήρια και καλή δύναμη στην οικογένεια σου. Σε ευχαριστούμε για όλα.Δεν θα σε ξεχάσω ποτέ. Να μας προσεχείς τώρα από ψηλά. Σαγαπω αδερφέ μου».

ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ:

Οι Πρυτανικές Αρχές του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης εκφράζουν τη βαθιά θλίψη και οδύνη τους για την απώλεια ενός διακεκριμένου μέλους της οικογένειας του ΑΠΘ, του Ολυμπιονίκη Αλέξανδρου Νικολαΐδη.

Όπως σημειώνεται σε σχετική ανακοίνωση, «ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης ήταν απόφοιτος της Σχολής Επιστημών Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού του Πανεπιστημίου μας. Σπουδαίος αθλητής της χώρας μας, έδωσε κάθε μάχη της ζωής του με ήθος, σεμνότητα και ευγένεια. Η συμμετοχή και οι διακρίσεις του στις κορυφαίες αθλητικές διοργανώσεις, τιμώντας το εθνόσημο, μας γέμισαν συγκίνηση και υπερηφάνεια.

«Το τελευταίο μήνυμα του Αλέξανδρου Νικολαΐδη δεν αφήνει κανένα ασυγκίνητο και συνιστά παράδειγμα ανθρωπιάς και προσφοράς στον συνάνθρωπο.

«Ειλικρινή συλλυπητήρια στην οικογένεια και τους οικείους του».

ΝΙΚΟΣ ΔΕΛΗΓΙΑΝΝΗΣ (Ολυμπιονίκης υδατοσφαίρισης):

«Σεμνός,ταπεινός,μαχητής,νικητής.
Η αγκαλιά του πάντα εκεί!
Καλό ταξίδι,ψηλέ!».

ΠΑΣΧΑΛΗΣ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ (πρωταθλητής κολύμβησης Άρη Θεσσαλονίκης): "Εφυγε" ο δις Αργυρός Ολυμπιονίκης και εκλεκτό μέλος της Αρειανης οικογένειας Αλέξανδρος Νικολαΐδης!!
Καλό σου ταξίδι φίλε μου, δεν θα ξεχάσω ποτέ τις ατέλειωτες συζητήσεις για τον αγαπημένο μας ΑΡΗ!!».

ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ ΤΑΜΠΑΚΟΣ (Ολυμπιονίκης γυμναστικής:

«R.I.P dear friend...».

ΝΙΚΟΣ ΣΥΡΑΝΙΔΗΣ (Ολυμπιονίκης καταδύσεων):

«ΑΘΑΝΑΤΟΣ…».

ΓΕΩΡΓΙΑ ΕΛΛΗΝΑΚΗ (ολυμπιονίκης υδατοσφαίρισης):

«Ήσουν … Είσαι και θα είσαι πάντα Πρότυπο . Εμπνέεις ακόμα και με το θάνατο σου.🖤 Ταπεινός και σιωπηλός πολεμιστής. ΑΘΑΝΑΤΟΣ.
Ποσό άδικο, ποσό κρίμα … για σένα Αλέξανδρε και την οικογένειά σου.
Θα ζεις για πάντα στις καρδιές μας, θα θυμάμαι για πάντα τις αγωνίες σου , την χαρά σου αλλά και το μεγαλείο της ψυχής σου».

ΕΛΕΝΗ ΑΥΛΩΝΙΤΟΥ (η πρώτη κολυμβήτρια σε Ολυμπιακούς αγώνες):

«Κλαίω. Δεν μπορώ να το διαχειριστώ»

ΝΙΚΟΣ ΓΑΒΑΛΑΣ (Δημοσιογραφος):

Αντίκρυσα την ανατολή πριν περάσω το κατώφλι του σπιτιού μου, έχοντας αφήσει πίσω το Μπακού. Κάθε ταξίδι είναι μία προσπάθεια να μετατρέψουμε το όνειρο σε πραγματικότητα. Και κάθε ανατολή δημιουργεί περισσότερες υποσχέσεις.

Ωστόσο, λίγες ώρες μετά αισθάνθηκα αρχικώς ένα μούδιασμα μαθαίνοντας τα νέα για τον αδόκητο χαμό του Αλέξανδρου Νικολαΐδη. Αλλά διαβάζοντας την τελευταία κατάθεση ψυχής του, οι πλάτες μου λύγισαν υπό το βάρος των σκέψεων και των επιθυμιών του.

Στάθηκα σε μία φράση του και τη διάβαζα ξανά και ξανά: «Φίλοι μου, σε αυτή τη ζωή που είμαστε όλοι περαστικοί, μεγαλύτερη σημασία έχει τι αποτύπωμα θα έχουμε αφήσει, και όχι πώς ή πότε θα φύγουμε». Αμέσως η θλίψη ξεκινάει μία πάλη για να κυριαρχήσει από τις ενοχές μου. Αισθάνομαι μυρμήγκι απέναντι στο μεγαλείο αυτού του ΑΝθΡΩΠΟΥ που έζησε και μεγαλούργησε μέσα στο χώρο του αθλητισμού.

Το αποτύπωμα που θα αφήσουμε όλοι μας και ιδιαίτερα όλοι όσοι ζούμε στο χώρο του αθλητισμού, θα έπρεπε να είναι η απόλυτη προτεραιότητά μας. Να αποτελεί σκοπό της ζωής μας: ένα αποτύπωμα που θα κάνει τον κόσμο μας καλύτερο και θα μοιάζει ως το ιδανικό παράδειγμα για τα παιδιά μας.

«Αν σωθεί έστω ένα παιδί, θα αξίζει κάθε κλωτσιά που έχω φάει στο κεφάλι, κάθε κάταγμα στα πόδια μου. Αυτό είναι το αποτύπωμα που θέλω να αφήσω στην κοινωνία, αυτή είναι η κληρονομιά που θέλω να μείνει στα παιδιά μου». Ήταν οι τελευταίες προτάσεις της ζωής του, εξηγώντας την επιθυμία του να βγουν σε δημοπρασία τα δύο Ολυμπιακά μετάλλιά του, προκειμένου το ποσό που θα συγκεντρωθεί να δοθεί σε δομές για τα παιδιά που θα επιλέξει η οικογένειά του.

Χρειάστηκε να περάσουν πολλές ώρες, ώστε να μπορέσω να βάλω σε τάξη τις σκέψεις μου και να τις καταγράψω. Στα 50 χρόνια της διαδρομής μου, είναι η πρώτη φορά που ο χαμός ενός ανθρώπου τον οποίο δεν γνώρισα ποτέ από κοντά, με υποχρεώνει στον υπερθετικό βαθμό να ξαναβρώ τον προσανατολισμό μου. Για την ακρίβεια, όλη η κοινωνία μας οφείλει να τον βρει».

Pisina.net