Σε υδάτινο παράδεισο θα κολυμπάς

Δύσκολη ήταν η χθεσινή ημέρα για την ελληνική κλασική κολύμβηση. Δυο παιδιά που υπηρετούσαν το άθλημα στον Άρη Νίκαιας και στον ΓΣ Πετρούπολης αντίστοιχα, ο Χριστόφορος Σωτηριάδης και η Αναστασία Παπαδάτου έφυγαν από την ζωή. Η θλίψη και ο πόνος αβάσταχτος για εκείνους που έζησαν από κοντά την περιπέτεια των δυο άτυχων παιδιών. Τα λόγια είναι φτωχά αλλά απαραίτητα. Όπως τα λόγια της δασκάλας του Χριστόφορου, της κυρίας Δώρας Μαργέλη που συγκλονίζουν. Αξίζει να παραθέσουμε την κατάθεση ψυχής της κυρίας Μαργέλη αποτίοντας φόρο τιμής στον μικρό πρωταγωνιστή που έκανε το τελευταίο του ταξίδι.

Η ανάρτηση της κυρίας Μαργέλη έχει ως εξής:

«Δεν μπορείς ποτέ να δεις όλον τον ουρανό ...».

Τούτη εδώ η φράση σου, Χριστόφορέ μας αγαπημένε, ειπωμένη από εσένα το Σάββατο 29 του Οκτώβρη που πέρασε, έρχεται να απαντήσει στα αναπάντητα «γιατί» όλων μας σήμερα…

«Γιατί» που σφυροκοπούν τον πόνο της απώλειάς σου. «Γιατί» που αναζητούν αιτίες, «γιατί» που θυμώνουν, που σωπαίνουν , «γιατί» που εκλιπαρούν για μία απάντηση, που υποφέρουν, που απελπίζονται , που γονατίζουν μπροστά στον ανεπίστρεπτο ρου του φευγιού σου.
Τι σπουδαίο, αγόρι μου. Εσύ, με τόση αξιοπρέπεια, τόση δύναμη ψυχής, δεν ρωτούσες «γιατί». Σε μαρμαρένια αλώνια την πάλεψες την αρρώστια. Οι υπέροχοι γονείς, η γλυκιά αδερφή σου δίπλα σου , ασπίδες αγάπης, επιμονής και δύναμης. Εσύ όρθιος, παλικάρι σωστό. Μα ήτανε Άνιση ετούτη η μάχη, αγόρι μου...
Είχες μάθει από πολύ μικρός να βουτάς στις δυσκολίες, να κολυμπάς με ανάσες βαθιές και να βγαίνεις νικητής. Αγαπούσες το νερό. Τα υδάτινά σου μετάλλια σε δίδαξαν να απαντάς στις προκλήσεις με πείσμα και μέταλλο. Στον ωκεανό της αρρώστιας σου δεν φώναξες πνίγομαι.

¨Ήσουν γενναίος.

Στις απαλές συναντήσεις μας στο Εργαστήρι , έφηβος εσύ με τσακισμένα φτερά από τη ρημάδα την αρρώστια , στεκόσουνα όρθιος, αγαπούσες τις λέξεις, γελούσες με τους φίλους σου, αγαπούσες , αγαπιόσουν, σκεπτόσουν σοφά, ναι, ονειρευόσουν σκεπτόμενος αγόρι μου, σε μια εποχή που αποφεύγει τη σκέψη. Ονειρευόσουν έναν κόσμο καλύτερο.
Είχες και αυτό το χαμόγελο... Αυτό το χαμόγελο το άσβηστο, που φώτιζε τόσο όμορφα την κρυστάλλινή σου ψυχή.
Καλόκαρδο πλάσμα , ευγενικό, λεπτεπίλεπτο, με αρχές σταθερές που σε έκαναν να ξεχωρίζεις, να λάμπεις.
Ποιο άστρο σε ζήλεψε και ήθελέ σε βασιλιά του ;

Η ομάδα σου στο Εργαστήρι και εγώ, η ταπεινή δασκάλα σου, σταθήκαμε και θα σταθούμε με σεβασμό σε αυτή σου τη φράση, Χριστόφορέ μας αγαπημένε:
«Δεν μπορείς ποτέ να δεις όλον τον ουρανό».

Θυμάμαι σηκώθηκες όρθιος... Μίλησες για ετούτη τη σκέψη σου και συνέχισες πως ποτέ εμείς οι άνθρωποι δεν θα μπορούσαμε να «δούμε» αντίστοιχα ένα αντικείμενο ολόκληρο, έναν άνθρωπο ολόκληρο. Γιατί πάντα θα υπάρχει κάτι που εμείς οι άνθρωποι δεν "βλέπουμε". Αυτά είπες.

Σωπαίνω. Σωπαίνουμε.

Τα κλαμένα μας μάτια Χριστόφορέ μου δεν μπορούν να δουν ολόκληρο τον ουρανό. Όμως κάπου εκεί, ένα αστέρι σε έκανε βασιλιά του.

Καλή αντάμωση , αγόρι μου. Θα σε προσέχει ο Θεός. Σε υδάτινο παράδεισο θα κολυμπά η αγγελική ψυχή σου».

Pisina.net