Σε σκέπτομαι και μου λείπεις φίλε
Στις 22 Ιούνη έχω ένα μεγάλο καθήκον. Μου το ανέθεσε ο κυρ Παύλος. «Νικόλα» μου έλεγε «ο Νώντας σε εκτιμούσε πολύ και σε θεωρούσε φίλο του. Θέλω να τον τιμάς κάθε χρόνο τέτοια ημέρα. Να μην τον ξεχνάς, να τον μνημονεύεις». Κάθε χρόνο, μια εβδομάδα πριν, γύρω στις 15 Ιούνη με καλούσε στο τηλέφωνο. «Παυλος Σαμαρτζίδης» έλεγε η κλήση. Ανάμεικτα συναισθήματα για μένα. Τιμή που ήρθε η ώρα να κάνω το ετήσιο δημοσιογραφικό μνημόσυνο στον Νώντα και θλίψη που έπρεπε να βρω τρόπους να εκφραστώ για τον απίστευτο αθλητή και άνθρωπο που έφυγε άδικα από την ζωή σε ηλικία 31 ετών κάνοντας το χόμπι του, βουτώντας στα άπατα των θαλασσών για να ψαρέψει. «Νικόλα μου ήρθε η ώρα να μνημονεύσουμε τον Νώντα» μου έλεγε.
Ο Νώντας Σαμαρτζίδης έφυγε στις 22 Ιούνη του 1996. ΑΠΟΦΡΑΔΑ ημέρα για την ελληνική υδατοσφαίριση και τον αθλητισμό της χώρας. Μεγάλος αθλητής ο Νώντας που ήταν από τους καλύτερους στην Ελλάδα και τον κόσμο. Τρομερός χαρακτήρας. Είχε μόνο φίλους. Απίστευτη καρδιά. Άνδρας με τα ΟΛΑ του. Παλληκάρι. Φορούσε παντελόνια σε όλη του τη ζωή.
Κάθε χρόνο μαραζώνουμε όταν έρχεται η ώρα να τον μνημονεύσουμε. Ο κυρ Παύλος έφυγε από την ζωή. Πήγε να συναντήσει τον Νώντα του. Όμως τέτοιες ημέρες το τηλέφωνο κτυπάει. «Στέλλα - Παύλος Σαμαρτζίδης» λέει η εισερχόμενη κλήση. Η Στέλλα, η μονάκριβη αδελφή του Νώντα έχει κρατήσει τον αριθμό τηλεφώνου του αείμνηστου πατέρα της. Η Στέλλα έχει αναλάβει τον ρόλο του. «Νικόλα μου μην ξεχάσουμε κι εφέτος τον Νώντα» είναι η επιθυμία της. Την ίδια επιθυμία έχει και η χαροκαμένη Μαρία, η μάνα του Νώντα μας που είναι ακόμη στην ζωή.
«Νικόλα μου - λέει η Στέλλα - φέτος θα ήθελα να μνημονεύσετε και τον Φώντα μας, τον αγαπημένο μας Φώντα Μουδάτσιο που έφυγε κι αυτός γρήγορα από την ζωή και άφησε πίσω του την χαροκαμένη Δήμητρα (Ασιλιάν) και ένα μικρό παιδί. Εάν θέλεις - συμπληρώνει η Στέλλα - θα ήθελα να ζητήσεις από τον Νίκο τον Βενετόπουλο, να εκφραστεί φέτος για τον Νώντα μας. Ο Νίκος αγαπούσε πολύ τον Νώντα και ήταν φίλοι επιστήθιοι για πολλά χρόνια στην Θεσσαλονικη και αργότερα στον Πειραιά».
Η επιθυμία της Στέλλας δεν θα μπορούσε να μην γίνει πραγματικότητα. Ο Νίκος Βενετόπουλος, μεγάλος παίκτης, σπουδαίος προπονητής (σήμερα τεχνικός της ομάδας πολο ανδρών της ΑΕΚ) και αδαμάντινος χαρακτήρας έλαβε το μήνυμα και μας έστειλε μια «επιστολή με παραλήπτη τον Νώντα Σαμαρτζίδη». Την διαβάσαμε και μας έκανε να κλάψουμε ο αθεόφοβος.
Θα ζητούσα από όλους τους συναδέλφους δημοσιογράφους που ασχολούνται με το πόλο να κάνουν copy paste και να δημοσιεύουν αυτή την επιστολή χωρίς να αναφέρουν πουθενά το όνομά μου και χωρίς να αναφέρουν πουθενά την ΠΗΓΗ της επιστολής (pisina.net). Θέλω να το κάνουν μνημονεύοντας τον Νώντα Σαμαρτζίδη που χάθηκε στις 22 Ιούνη του 1996 στα νερά της Επιδαύρου. Φωτογραφίες και στοιχεία για τον Νώντα θα βρουν παντού.
Νίκος Χαραλαμπόπουλος, δημοσιογράφος.
ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΒΕΝΕΤΟΠΟΥΛΟΥ ΣΤΟΝ ΝΩΝΤΑ ΣΑΜΑΡΤΖΙΔΗ
«Τι έγινε φίλε...καιρό έχω να σε δώ στις πισίνες. Μόνο στο Παπαστράτειο σε βλέπω σε ‘κείνη την ταλαιπωρημένη φωτογραφία στην είσοδο. Την άλλη, απο τους Μεσογειακούς που μας κάνει απονομή ο Μητσοτάκης, την κατεβάσανε... αλλά απο εκείνη έλειπες και μας κορόιδευες μετά για την χειραψία.
Θυμάμαι τη μέρα που σε γνώρισα, καλοκαίρι του ’79 στην Ποτίδαια, ετοιμαζόσουν να πας για ψαροτούφεκο με τον Θείο σου τον Γιώργο και εγώ για μπάνιο.
«Κολυμπάς;» με ρωτάς... «στον Ηρακλή» σου λέω «αφού είσαι χοντρός» μου λες γελώντας και βουτάς μέσα στη θαλασσα...Αυτή η Θάλασσα…
Θυμάμαι, σαν τώρα, κάθε απόγευμα να μπαίνεις στο Εθνικό κολυμβητήριο με περπάτημα αργό, την τσάντα στον ώμο και εγώ να καμαρώνω στους συμπαίκτες μου οτι είσαι φίλος μου.
Θυμάσαι; Προημιτελικός κυπέλου ΑΡΗΣ-ΗΡΑΚΛΗΣ. Εμείς ήμασταν Α2 αλλά είχαμε αποκλείσει τον Ολυμπιακό και παίζαμε για το ποιος θα πάει τελικό με τον Εθνικό. Χάσαμε... αλλά σας δυσκολέψαμε πολύ..… Η πρώτη φορά που έπιασες τον πατέρα μου και του είπες «ο μικρός πρέπει να κατέβει στην Αθήνα μαζί μου»….
Κατέβηκα ένα χρόνο μετά από εσένα σε άλλη ομάδα αλλά στην ίδια πόλη.
Στην πόλη που το πόλο είναι το άθλημά της.
Αμέσως σε ήξερε όλος ο Πειραιάς.
«Ο Νώντας» λέγαμε και ξέρανε όλοι για ποιον Νώντα μιλάμε. Ιστορίες απο τον Πειραιά.... πάντα με τον Βαγγέλη και τον Φίλιππα....
Ο Βαγγέλης ήταν απο τους λίγους ανθρώπους που «φοβόσουν». Μας έλεγες.... «αυτός είναι πιο τρελός απο εμένα». Ο Φίλιππας ήταν το ηρεμιστικό σου... ήξερε πότε και πώς θα σου μιλήσει.
Πριν απο κάθε «Ντέρμπυ» μ’έπαιρνες τηλέφωνο «είσαι έτοιμος;..» μου έλεγες «γιατί σήμερα ......» εγώ γελούσα και σου ανταπέδιδα.
Και σε κάθε αγώνα μεταξύ μας ...χαμός.... αλλά μετά τον αγώνα όπως πρίν «Αμερικάνικο» και «Αll that Jazz» ....και να κοιτάνε οι άλλοι μήπως μαλώνουμε.
Όποιον θεωρούσες φίλο σου έδινες τα πάντα με αγνή φιλία και δυνατή.
Με καταλάβαινες αμέσως... «τι έχεις, δεν είσαι καλά» ...»όλα καλά» σου έλεγα.... επέμενες «μήπως δεν έχεις λεφτά;», «σε πείραξε κανένας;»... πάντα ήσουν προστατευτικός... αλλά ήμασταν και «αντίπαλοι»....
Όταν θύμωνες ... άγρια θάλασσα αλλά σου περνούσε γρήγορα και αμέσως με το γέλιο σου όλα ξεχνιόταν.
Προχθές είχαμε πάλι την κουβέντα σου και θυμηθήκαμε την πρώτη φορά που έφερες κουτάβι, τη Ντάσπυ, στο Παπαστράτειο και ο καινούργιος φύλακας ...ήθελε να τη βγάλει έξω... ακόμα γελάμε φίλε... Ή την άλλη φορά που κάποιος ενόχλησε τον κυρ Παύλο στη Θεσσαλονίκη ..., τη φορά που ανέβηκες με το μαγιό στη Χίο στην κερκίδα ..και στο Παπαστράτειο, απο την κολώνα για τα φώτα.....τη μπουνιά που έφαγες απο τον κοντό τον Ισπανό και σε δούλευε ο Φίλιππας......τον Κορεάτη στη Σεούλ που του έκοψες το πόλο.... Ποτέ δεν μεγάλωσες.....πάντα με το γέλιο, το δυνατό, το καθαρό, πάντα με ψυχή καθαρή , με μυαλό άδολο, με δύναμη που δεν συναντάς συχνά, με απίστευτο θάρρος και άγνοια κινδύνου.
Μια βδομάδα πριν φύγεις σε είδα στο Blue.... «ψάχνω τέταρτο για Μπουρλότ» μου είπες...δέχθηκα και κανονίσαμε για την άλλη εβδομάδα....αλλά εσύ ξεσκάρταρες απο νωρίς τα λιμά....
Σε σκέφτομαι και μου λείπεις φίλε...
ΝΙΚΟΣ ΒΕΝΕΤΟΠΟΥΛΟΣ
