Ο κίνδυνος της αδιάκοπης επιθυμίας
Είναι όλα όσα λάμπουν πραγματικά χρυσά;
Ο φιλόσοφος Ηράκλειτος είπε πριν από περισσότερα από 2.500 χρόνια ότι το να έχεις ό,τι θέλεις δεν είναι πάντα η καλύτερη τύχη. Αυτή η φράση μπορεί να ακούγεται παράξενη, αλλά έχει μια βαθύτερη αλήθεια. Ένας Ολυμπιονίκης κολυμβητής θα συμφωνούσε μαζί του.
Μια μελέτη του 1998 για Αυστραλούς αθλητές που κέρδισαν χρυσά μετάλλια στους Ολυμπιακούς Αγώνες διαπίστωσε ότι μόνο τέσσερις από τους 18 αθλητές ήταν πλήρως ικανοποιημένοι με την εμπειρία τους.
Όταν οι κολυμβητές φτάνουν στους στόχους τους – είτε είναι να κερδίσουν μετάλλιο, είτε να σπάσουν ρεκόρ – συχνά αισθάνονται απογοήτευση. Υπάρχουν δύο κύρια συναισθήματα που ξεχωρίζουν:
- Η Ταινία του Κόκκου
- Η Ανία
Η πρώτη αφορά την ασταμάτητη επιθυμία για νέους στόχους. Όπως είπε ο Ολυμπιονίκης Κέιλεμπ Ντρέσελ για την εμπειρία του στο Τόκιο το 2021, όπου κέρδισε πέντε χρυσά μετάλλια: "Ένιωθα ότι αν δεν έσπαγα παγκόσμιο ρεκόρ, η καριέρα μου ήταν αποτυχία." Παρά την επιτυχία, πάντα θέλεις περισσότερο. Ο Ηράκλειτος προειδοποιούσε ακριβώς για αυτό – η επιθυμία μπορεί να μας καταναλώσει, αφήνοντάς μας απογοητευμένους.
Η δεύτερη είναι η ανία που ακολουθεί την επιτυχία. Όπως είπε ο Άνταμ Πίτι, ο οποίος κέρδισε χρυσό στο Ρίο, "είχα την καλύτερη περίοδο της ζωής μου, και παρόλα αυτά ένιωθα χαμένος." Μετά από τη νίκη, οι αθλητές αντιμετωπίζουν το αίσθημα του κενού. Όπως είπε ο Μάικλ Φελπς, "Εργάζεσαι σκληρά για να κερδίσεις ένα χρυσό μετάλλιο... και μετά την επόμενη μέρα τελειώνεις. Αυτό είναι."
Αλλά η αίσθηση αυτή μπορεί να γίνει ακόμη πιο έντονη αν επιμείνεις να κυνηγάς συνεχώς νέους στόχους χωρίς να κατανοείς την αληθινή αξία του παρόντος. Ο Νίτσε μιλούσε για την ανάγκη να αποδεχτούμε το κενό και να αναγνωρίσουμε ότι, μερικές φορές, δεν χρειάζεται να έχουμε πάντα στόχους.
Πέρα από τη νίκη, η πρόκληση είναι να βρούμε κάτι που μας δίνει αληθινή χαρά και νόημα. Για παράδειγμα, ο Γκρεγκόριο Παλτρινιέρι, κερδίζοντας το χρυσό το 2016, μετά έψαξε νέες προκλήσεις στον ανοιχτό ωκεανό. Δεν σταμάτησε απλώς στο χρυσό, αλλά χρησιμοποίησε την επιτυχία του ως γέφυρα για νέες εμπειρίες.
Συνολικά, οι αθλητές που βιώνουν την μετα-Ολυμπιακή κατάθλιψη δεν χρειάζεται πάντα να επιστρέψουν στον αθλητισμό. Μπορούν να βρουν νέους στόχους σε διαφορετικές πτυχές της ζωής τους, πέρα από τον ανταγωνισμό.
Πηγή: Swim Swam