Δεν σήκωνε μύγα στο σπαθί του
Ντόμπρος, αγνός, γενναίος και ατρόμητος σε όλες τις μάχες. Αληθινός μάγκας μιας άλλης εποχής... Αυτός ήταν ο Νώντας Σαμαρτζίδης. To pisina.net συνεχίζει σήμερα το αφιέρωμα σε αυτή την μεγάλη φυσιογνωμία της ελληνικής υδατοσφαίρισης που έφυγε από την ζωή πριν 27 χρόνια.
Και φεύγοντας, άφησε πίσω του μια μεγάλη νίκη. Το τελευταίο πρωτάθλημα του Εθνικού, που έμεινε στοιχειωμένο δώδεκα χρόνια και γι’ αυτό του το αφιέρωσαν τον Μάιο του 2006 ο Βλοντάκης, ο Κοκκινάκης και ο Μάζης... Δεν έζησε αρκετά. Τον κατάπιε το νερό στα 31 του χρόνια...
Μολονότι γνώρισε ήττες, στην πραγματικότητα πέθανε ανίκητος... Ο Νώντας δεν ήταν ο πιο δυνατός παίκτης που εμφανίστηκε στα χρονικά της ελληνικής υδατοσφαίρισης. Ήταν ο πιο δυνατός αθλητής στη σύγχρονη ελληνική ιστορία. Τεράστια πλάτη, μικρή μέση, χέρια σαν κουπιά και τετρακέφαλοι βγαλμένοι από τα τετράδια της ιχνογραφίας!
Ο Σαμαρτζίδης είχε υπερφυσική δύναμη, αλλά πάνω απ’ όλα μεγάλη ψυχή. Επίσης αγνοούσε τον κίνδυνο, δεν τον έσκιαζε φοβέρα καμιά... Υπερεκτιμούσε γενικώς τη δύναμη και όλες τις υπερφυσικές ικανότητές του. Δεν τον είχαν προδώσει ποτέ, αλλά ήρθε εκείνη η κακιά ώρα...
Μια ζωή πήγαινε με τη βελόνα στο κόκκινο. Μέσα κι έξω από το νερό.
Ήταν απρόβλεπτος και ικανός να αναποδογυρίσει τον κόσμο αν αισθανόταν ότι τον πειράζουν...
Αυθόρμητος, έλεγε πάντοτε αυτό που σκεπτόταν και πίστευε, χωρίς να υπολογίζει το κόστος. Γι’ αυτό, όσοι δεν μπορούσαν να κατανοήσουν το σκεπτικό του ή να αποδεχτούν την αγνότητά του, τον έλεγαν τρελό και κυκλοθυμικό. Στην πραγματικότητα ήταν ο εαυτός του. Ο Νώντας...
Με τον Άρη ο Σαμαρτζίδης κατέκτησε πέντε χρυσά μετάλλια στα Πανελλήνια Πρωταθλήματα κολύμβησης και έπαιξε σε έναν τελικό Κυπέλλου.
Με τον Εθνικό πανηγύρισε δύο πρωταθλήματα και δύο Κύπελλα Ελλάδος, εικονογραφώντας το πιο συγκλονιστικό θρίλερ στα χρονικά του αθλήματος... Τον τρίτο τελικό του 1994, όταν μετά την κανονική διάρκεια και την παράταση ευστόχησε στο τελευταίο πέναλτι. Στο τελευταίο του Εθνικού, γιατί το τελευταίο του Ολυμπιακού (Χατζής) το απέκρουσε ο Πάτρας.
Για δέκα χρόνια ο Σαμαρτζίδης αποτελούσε έναν από τους βασικότερους πυλώνες του ελληνικού πόλο. Κληρονόμησε από τον Σταθάκη το σκουφάκι με το νούμερο 3 και το κουμάντο του Εθνικού και από τον (νυν πρόεδρο της ΚΟΕ) Κυριάκο Γιαννόπουλο το αρχηγιλίκι στην Εθνική ομάδα.
Ο Νώντας έπαιξε 319 φορές στην Εθνική και συμμετείχε σε δύο Ολυμπιακά τουρνουά (1988, 1992), δύο Παγκόσμια Πρωταθλήματα (1991, 1994), δύο Παγκόσμια Κύπελλα (1987, 193) και τέσσερα Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα (1987, 1991, 1993, 1995).
Η καριέρα του στην Εθνική διακόπηκε πρόωρα, άδοξα και άδικα το 1995, στη Βιέννη. Ο συμπαίκτης και αδερφικός φίλος του Θοδωρής Καλακόνας αρρώστησε και διακομίστηκε στο νοσοκομείο... Ο Νώντας ζήτησε άδεια από τον αρχηγό της αποστολής για να φύγει από το ξενοδοχείο και να επισκεφτεί τον Καλακόνα. Για έναν αδιευκρίνιστο λόγο, ο Δημήτρης Σαρακατσάνης δεν του το επέτρεψε...
Ο Σαμαρτζίδης έκανε αυτό που όριζε η καρδιά του και το πλήρωσε με αποκλεισμό από την ομάδα, μεσούντος του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος. Προτίμησε να ρισκάρει μια καριέρα για να σώσει μια φιλία. Έχασε το σκουφάκι του στην Εθνική, αλλά κέρδισε την υπερηφάνεια και την αξιοπρέπειά του.
Σε αυτό ακριβώς το περιστατικό αναφέρθηκε ο Δημήτρης Χατζημωυσής, συμπαίκτης του Σαμαρτζίδη στον Άρη την δεκαετία του 80.
«Πέρασαν 27 χρόνια χωρίς το Νώντα. Για όλους εμάς που τον γνωρίζουμε από παιδί (ο ενεστώτας χρησιμοποιείται συνειδητά) δεν είναι η απώλεια ενός συναθλητή ή γνωστού σε μια παρέα αλλά η απουσία ενός φίλου που ήταν πάντα κοντά σε όλους.
Οι ιστορίες που λέγονται κάθε χρόνο τέτοια μέρα πολλές και είναι φυσικό για έναν άνθρωπο που πλέον έχει φτάσει στα όρια του μύθου. Δεν θα προσθέσω σήμερα άλλη αλλά θα τονίσω ότι το παλικάρι αυτό δεν είναι σήμερα στη ζωή γιατί ήταν ακέραιος χαρακτήρας και δεν πρόδωσε ποτέ τις αξίες και τους φίλους του, κρατώντας το στόμα του κλειστό και εξαργυρώνοντας τη σιωπή του με περιβραχιόνια και οφίτσια.
Απορώ ακόμα πώς αυτοί που τον τιμώρησαν και αυτοί που τότε σιώπησαν μπόρεσαν να συνεχίσουν τη ζωή τους χωρίς τύψεις. Φυσικά μπορεί η ιστορία να τους αναφέρει σαν μεγάλους παράγοντες και σπουδαίους αθλητές όχι όμως ως σπουδαίους ανθρώπους»
pisina.net