Έλλειψη ενότητας

Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 οι καταδύσεις χάρισαν στην Ελλάδα ένα χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο. Ήταν ο Νίκος Συρανίδης και ο Θωμάς Μπίμης που στις συγχρονισμένες καταδύσεις από βατήρα 3 μέτρων κατέκτησαν την πρώτη θέση. Είναι το μοναδικό χρυσό μετάλλιο του υγρού στίβου στην κορυφαία διοργάνωση του πλανήτη. Μια αξέχαστη και ιστορική στιγμή. Είκοσι (20) χρόνια μετά οι καταδύσεις είναι το μοναδικό από τα αθλήματα που «στεγάζονται» στην Κολυμβητική ομοσπονδία που δεν θα εκπροσωπηθεί στους ολυμπιακούς αγώνες του Παρισιού. Ήταν το 2012 στο Λονδίνο όταν η χώρα μας στο πρόσωπο του Θεσσαλού Στέφανου Παπαρούνα εκπροσωπήθηκε για τελευταία φορά σε ολυμπιακούς αγώνες.

Ο Στέφανος είναι ο φιλοξενούμενος του αθλήματος στο παρόν τεύχος του ηλεκτρονικού περιοδικού της ομοσπονδίας. Παραμένει στο χώρο ως προπονητής του νεοσύστατου τμήματος καταδύσεων της ΑΕΚ. Φυσικά και δεν βιοπορίζεται από το άθλημα που αγάπησε και υπηρέτησε με πάθος. Δουλεύει τα πρωινά ως οδηγός μιας εταιρείας.

Ο Στέφανος ανταποκρίθηκε στο κάλεσμά μας, φωτογραφήθηκε στο ΟΑΚΑ και παραχώρησε μία αποκαλυπτική συνέντευξη προσπαθώντας να εξηγήσει γιατί οι καταδύσεις δεν έχουν βρει το δρόμο τους στον χώρο, 20 χρόνια μετά την μοναδική στιγμή των Μπίμη και Συρανίδη.

Ποιος όμως είναι ο Στέφανος Παπαρούνας; Γεννήθηκε 22 Γενάρη του 1990. Στα Τρίκαλα. Παιδί μιας οικογένειας με δυο αγόρια και δυο κορίτσια. Όλοι καταδύτες. Ο Στέφανος ήταν ο Βενιαμίν της οικογένειας. Τον κέρδισε το άθλημα ακολουθώντας τα αδέρφια του, Γιώργο – Χαρούλα – Νικολέτα. Ακολούθησε τις καταδύσεις γιατί στα Τρίκαλα υπήρχε τότε ένα λειτουργικό καταδυτήριο. Ένα καταδυτήριο που σήμερα δεν υπάρχει, όπως έχουν καταστεί μη λειτουργικά και άλλες ανάλογες κολυμβητικές δεξαμενές στην χώρα μας. «Πάει, το έχουν ξηλώσει» δηλώνει στο KoeMAG.

Ο πρώτος σύλλογος του Στέφανου ήταν ο ΑΚΟ Τρικάλων με προπονητές τον Γιάννη Καρίμαλη και την Κατερίνα Γραμμένου. Στην συνέχεια μετακόμισε στον Βόλο με τα χρώματα του ΝΟΒΑ και με προπονητή τον Νίκο Τουλούδη. «Τον …υπερμέγιστο προπονητή και άνθρωπο κύριο Νίκο», όπως καταθέτει. «Ήταν αυτός που κάποια στιγμή με ….υποχρέωσε να μεταβώ στην Αθήνα για να μπορέσω να εξελιχθώ. Στον Βόλο είχα επίσης προπονητή και τον Λάμπρο Λιάρο». Πράγματι ο Στέφανος ακολούθησε τις οδηγίες και τις συμβουλές του Νίκου Τουλούδη, ήρθε στην Αθήνα, βρέθηκε στα χέρια του ομοσπονδιακού Πέτρου Φυρίγου και αγωνίστηκε με τα χρώματα του ΔΑΣ Δραπετσώνας. Έκλεισε την καριέρα του λίγα χρόνια αργότερα στο σύλλογο «Ακαδημία Φυρίγου» και εκτιμά ότι στηρίχθηκε πολύ από την Γωγώ Φυρίγου (επί σειρά ετών εκπρόσωπο του αθλήματος στο εξωτερικό και πρώην πρωταθλήτρια και προπονήτρια στον χώρο).

Ο Στέφανος βρίσκεται στη λίστα των καταδυτών που έχει επιστρέψει από μεγάλους αγώνες στην Ελλάδα με μετάλλιο. Ήταν το 2008 στο Μινσκ της Λευκορωσίας όταν κατέκτησε την 3η θέση στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα νέων. Σπουδαίες επιτυχίες ήταν επίσης η 5η θέση στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα συγχρονισμένων καταδύσεων στο πλευρό του Αλέξανδρου Μάνου και η 11η θέση με τον Μιχάλη Φαφαλή στο παγκόσμιο πρωτάθλημα λίγα χρόνια αργότερα. Έλαβε μέρος στους ολυμπιακούς αγώνες του Λονδίνου το 2012 και κατέλαβε την 26η θέση στον βατήρα από 3 μέτρα, ενώ σταμάτησε το 2016 μετά την αποτυχημένη προσπάθεια να λάβει μέρος στους ολυμπιακούς αγώνες του Ρίο ντε Τζανέιρο.

Ο Στέφανος Παπαρούνας προσπαθεί να εξηγήσει στους αναγνώστες του περιοδικού γιατί το άθλημα δεν μπορεί να προχωρήσει. Γιατί δεν μπορεί να βρει τα βήματά του στον χώρο.

«Είναι κρίμα αυτό που συμβαίνει. Γίνεται μια μεγάλη προσπάθεια που καλό θα ήταν να εκτιμηθεί περισσότερο. Το άθλημα που χάρισε στην Ελλάδα το μοναδικό χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο, δεν θα εκπροσωπηθεί στο Παρίσι.Βασικός λόγος για μένα είναι η έλλειψη ενότητας. Υπάρχει ένας διχασμός στο άθλημα. Αν και είμαστε ελάχιστοι δε μπορούμε να μιλήσουμε μια κοινή γλώσσα. Όταν δεν είσαι ενωμένος δεν μπορείς να διεκδικήσεις. Κι αυτά που πρέπει να διεκδικήσει ο χώρος είναι λίγα, αλλά ουσιαστικά για την εξέλιξή του. Δεν μιλάει κανείς, ενώ θα έπρεπε. Πήραμε ένα μετάλλιο το 2004 και αντί να εξελιχθούμε, τιμωρηθήκαμε».

Ο Στέφανος αναφέρεται φυσικά και στην έλλειψη εγκαταστάσεων.

«Όλοι, σωματεία και εθνικό κλιμάκιο, στοιβάζονται σε ένα καταδυτήριο στο ΟΑΚΑ. Ο χώρος χρειάζεται περισσότερες καταδυτικές δεξαμενές. Ένα νέο καταδυτήριο είναι απαραίτητο, αφού αυτό του Αγίου Κοσμά έκλεισε. Δεν μπορώ να καταλάβω πως κάθε δήμος έχει μια και δυο πισίνες, αλλά πουθενά δεν κατασκευάζεται ένα καταδυτήριο. Πως θα πάει μπροστά αυτό το άθλημα κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες; Πως μπορούν να αξιοποιηθούν οι προσπάθειες αθλητών, προπονητών, σωματείων και ομοσπονδίας χωρίς χώρους; Αυτό που χρειάζεται είναι ενότητα, δυνατή φωνή και διεκδίκηση».