Η εξομολόγηση του Λάμπρου
Λάμπρος Κωνσταντόπουλος, ετών 91. Ένας από τους μετρημένους στα δάχτυλα του ενός χεριού πρωταγωνιστές στο χώρο του Υγρού Στίβου στην Ελλάδα θυμάται τα πάντα στο χώρο.
Είναι μια ολόκληρη εγκυκλοπαίδεια για το χώρο μας. Αμέτρητες φωτογραφίες και πολλά στοιχεία. Όσοι τον γνώρισαν όσα χρόνια βρισκόταν μέσα στα κολυμβητήρια, μιλούν για έναν άνθρωπο σπουδαίο. Θααιφνιδιαστούν θετικά όταν τον δουν και του σφίξουν το χέρι. Οι διαφορές είναι ελάχιστες, ο Λάμπρος παραμένει νέος.
Ποιος είναι ο Λάμπρος Κωνσταντόπουλος; Γεννήθηκε στην Πάτρα τον Ιούνιο του 1931, στα ψηλά αλώνια. Από 15 ετών βρίσκεται στον υγρό στίβο, αρχικά ως αθλητής, κολυμβητής του ιστορικού ΝΟΠ. Μάλιστα, αμέσως μετά τον πόλεμο αναδείχθηκε νικητής σε πανελλήνιους αγώνες, ως κολυμβητής στο πρόσθιο. Κατέκτησε μετάλλια ως παις και αργότερα ως έφηβος, στο αγώνισμα του προσθίου στο Ζάππειο κολυμβητήριο.
Στη συνέχεια ασχολήθηκε με το πόλο, όπου αγωνίστηκε από το 1948 μέχρι το 1951 στον ΝΟΠ και στη συνέχεια σταμάτησε τον αθλητισμό σε ηλικία μόλις 20 ετών. Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά, «ένιωθα ότι είχα τις δυνατότητες να είμαι πρωταγωνιστής, δεν είμαι ο καλύτερος», και έτσι ξεκίνησε να ασχολείται με τα διοικητικά.
Έτσι, φτάνοντας στην Αθήνα το 1952 ξεκίνησε να εργάζεται σε μια μεγάλη οικογενειακή επιχείρηση της εποχής, την Εταιρεία Οδών και Οδοστρωμάτων. Ήταν από το 1951 κριτής, χρονομέτρης και επόπτης γραμμών στο πόλο, ενώ από το 1955 και έπειτα ήταν διαιτητής.
«Εγώ και ο Ανδρέας Καλομοίρης, μετέπειτα πρόεδρος του ΣΕΔΥ, ήμασταν οι υπεύθυνοι διαιτησίας στο άθλημα, ενώ οι θρύλοι της διαιτησίας αργότερα, Λάκης Τσαντάς και Τάκης Παναγάκος, ήταν επόπτες γραμμών. Ασχολήθηκα με το πόλο ως διαιτητής από το 1955 έως το 1974. Βέβαια, από το 1967 μέχρι 1974, την περίοδο της Δικτατορίας, ήταν μακριά από το άθλημα και προτίμησε να απέχει.
Επίσης, αποτέλεσε μέλος μιας επιτροπής της δεκαετίας του ’60 που είχε δημιουργηθεί από την τότε κολυμβητικήομοσπονδία πάνω σε οργανωτικό επίπεδο, και η οποία αποτελούνταν από τον ίδιο, το μετέπειτα πρόεδρο της ΚΟΕ Δημήτρη Ζωγράφο και τον Πατρινό πολίστα, Νίκο Τασόπουλο. Μέχρι και εκφωνητής ήταν ο Λάμπρος.
«Ναι , εγώ ήμουν που εκφωνούσα τα αποτελέσματα στο Ζάππειο Κολυμβητήριο», αναφέρει.
Αμέσως μετά τη Δικτατορία, το 1974, με εντολή κυβέρνησης Καραμανλή, ο Αχιλλέας Καραμανλής ανέθεσε στον σπουδαίο παράγοντα Κώστα Παπαναστασίου να βρει άτομα μη χουντικά να καταλάβουν καίριες θέσεις στον αθλητισμό. Ο Παπαναστασίου προσέγγισε τον Κωνσταντόπουλο και του είπε: «Θα αναλάβεις μια θέση στο ΔΣ της ΚΟΕ».
Ορίστηκε έφορος των Εθνικών ομάδων από το 1974 έως το 1984 στις διοικήσεις με προέδρους το Γιάννη Μασουρίδη και Δημήτρη Ζωγράφο. Έπειτα, ήρθε στα πράγματα ο Δημήτρης Διαθεσόπουλος και τότε απομακρύνθηκε από την ΚΟΕ ο Λάμπρος, μέχρι το 1991 όταν την προεδρία ανέλαβε ο Γιάννης Παληός και έως το 1993 ο Λάμπρος διετέλεσε ως Α’ Αντιπρόεδρος της Ομοσπονδίας.
Έπειτα, για τους επόμενους 14 μήνες διετέλεσε Πρόεδρος της Ομοσπονδίας.
Να σημειωθεί πως έγινε ο πρώτος παράγοντας στην ιστορία που μετείχε σε επιτροπές των διεθνών ομοσπονδιών. Από το 1979 ως 1984 ήταν υπεύθυνος στην τεχνική επιτροπή υδατοσφαίρισης της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας.
Ο Λάμπρος ήταν παντρεμένος με την Πηνελόπη Λασκαρίδου, που κατάγονταν από την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου και απέκτησαν ένα γιο, το Γιάννη, που σήμερα είναι καθηγητής στο ΠΑΠΕΙ. Η γυναίκα του έφυγε από τη ζωή το 2003.
Ο ίδιος βρίσκεται στο χώρο 75 χρόνια, άλλοτε ως ενεργό μέρος, αθλητής, κολυμβητής, πολίστας, διαιτητής, παράγοντας, Αντιπρόεδρος, Πρόεδρος και τα τελευταία χρόνια φίλαθλος και εραστής του χώρου. Γνωρίζει τους πάντες και τρέφει μεγάλη εκτίμηση για την τωρινή διοίκηση, τον Πρόεδρο Κυριάκο Γιαννόπουλο και τους συνεργάτες του.
«Οι άνθρωποι αυτοί με τιμούν με τον τρόπο που μου συμπεριφέρονται, είναι πάντα δίπλα μου. Δυστυχώς επί εποχής της προηγούμενης Διοίκησης, κανένας δεν με θυμήθηκε, ένα τηλέφωνο, μια πρόσκληση. Πιστεύω πως λόγω της ιστορίας μου στο χώρο, έπρεπε να έχω δεχθεί μια επικοινωνία, μια πρόσκληση, είναι το παράπονό μου. Αντίθετα, ο νέος Πρόεδρος ο κ. Γιαννόπουλος αμέσως με προσέγγισε και με προσκάλεσε στην τελική φάση του κυπέλλου στη Βουλιαγμένη πέρυσι. Επίσης, όταν θέλησαν να τιμήσουν τους κορυφαίους του 2021 με προσκάλεσαν στην Εκδήλωση, θέλω να ευχαριστήσω δημόσια τη διοίκηση που μου δείχνει την εκτίμησή της».
Ο Λάμπρος Κωνσταντόπουλος είχε να θυμηθεί αρκετές ανέκδοτες ιστορίες. Αμέτρητες φωτογραφίες στο αρχείο του, για άλλες εποχές. Θυμάται τη δεκαετία του ’40 και του ’50 στην Πάτρα, τότε που ξεκινούσε την καριέρα ως αθλητής.
Αναφορικά με τον τρόπο που κολυμπούσαν τότε οι αθλητές στην Πάτρα, θυμάται «οι προπονήσεις μας γίνονταν στο λιμενοβραχίωνα της Αγίου Νικολάου. Υπήρχε μια πλωτή εξέδρα που χρησιμοποιούσαμε για την αφετηρία και τον τερματισμό στην κολύμβηση.Δεν θα ξεχάσω το 1952 όταν κάποια στιγμή ο Ανδρέας Γεωργιάδης, πρόεδρος του ΝΟΠ χρειάστηκε τον Γιάννη Τούμπα, Ναύαρχο και μετέπειτα πρόεδρο της ΚΟΕ, να βοηθήσει στην αντιμετώπιση των κάκιστων καιρικών συνθηκών και του αέρα κατά τη διάρκεια των αγώνων.
Ο Γεωργιάδης κάλεσε τον Τούμπα και του είπε: «Ναύαρχε, κάνε κάτι, δεν μπορούν να γίνουν αγώνες». Μέσα σε λίγη ώρα, επτά πλοία του Πολεμικού Ναυτικού βρέθηκαν στο Λιμάνι της Πάτρας ως κυμματοθραύστεςκαι μας επέτρεψαν να κάνουμε αγώνες».
Στη συνέχεια, αναπολεί: «Το 1961, όταν ο ΝΟΠ έπαιζε με τον ΑΟΠΦ στο Ζάππειο, δεν υπήρχαν οκτάλεπτα και 13άδες. Παίζαμε με επτά παίκτες αυστηρά και υπήρχαν πεντάλεπτα. Όγδοος δεν υπήρχε και εάν ένας παίκτης τραυματιζόταν, έπρεπε να μείνει στο παιχνίδι μέχρι τέλους, καθώς μόνο με ιατρική γνωμάτευση μπορούσε κάποιος να αποχωρήσει και να αντικατασταθεί. Οι αποβολές ήταν αλλιώς. Ο αθλητής επέστρεφε στο ματς μόλις έμπαινε το επόμενο γκολ. Σε εκείνο το ματς κερδίζαμε 1-0, ήμασταν καλύτεροι και τέρμα είχαμε τον Δηλέρνια. Τότε, παίζοντας με λιγότερο, φωνάζαμε στον τερματοφύλακα να δεχθεί το γκολ για να επιστρέψει ο παίκτης που είχε αποβληθεί. Ο Δηλέρνιας φώναξε «δεν δέχομαι τίποτα» και συνέχισε πραγματοποιώντας μια εξαιρετική εμφάνιση. Το παιχνίδι τελικά έληξε με 1-0!».
Στις ανέκδοτες ιστορίες του, μπορεί να προστεθεί η περιπέτεια με έναν εκ των κορυφαίων τερματοφυλάκων κατά τη γνώμη του, Αλέκου Μοναστηριώτη του Ολυμπιακού, που σε ένα παιχνίδι του ΟΣΦΠ με τον ΝΟΠ , όταν είδε τον Παπαδόπουλο των αντιπάλων να πλησιάζει για να σκοράρει, μπροστά στα έκπληκτα μάτια εκατοντάδων φιλάθλων, έφυγε από το τέρμα του και έκατσε στη γωνία. Τότε, ο αθλητής της πατρινής ομάδας έκπληκτος ενώ ετοιμάστηκε να σκοράρει, άκουσε τη φωνή του Μοναστηριώτη να του λέει «σταμάτα, σφύριξεο διαιτητής». Ο Παπαδόπουλος δεν μπορούσε να αντιληφθεί τι έγινε, οι παίκτες του Ολυμπιακού των πλησίασαν και του πήραν τη μπάλα!».
Σήμερα ο Λάμπρος παρακολουθεί τις εξελίξεις και εκφράζει τη γνώμη του. «Παλιότερα δεν μπορούσαν να ασχοληθούν τόσοι άνθρωποι με τον υγρό στίβο καθώς υπήρχε μόνο το κολυμβητήριο του Ζαππείου και αργότερα μισό κολυμβητήριο στη σχολή Ναυτικών Δοκίμων. Πόσοι θα μπορούσαν να ασχοληθούν υπό αυτές τις συνθήκες; Σήμερα υπάρχουν εκατοντάδες κολυμβητήρια ανά την Ελλάδα και αυτό φυσικά φέρνει τον κόσμο κοντά στον υγρό στίβο».
Τιμώντας ανθρώπους που τίμησαν με τη σειράς του το χώρο, ξεκινά με τους διοικητικούς παράγοντες: «Πώς μπορεί να λησμονηθεί ο Νώντας Πετραλιάς, ιδρυτικό μέλος του ΝΟΠ, ένας άνθρωπος που υπηρέτησε το χώρο αργότερα ήταν διακεκριμένος δικηγόρος, ΓΓΑ και Αντιπρόεδρος της ΚΟΕ. Ένας άλλος σπουδαίος παράγοντας ήταν ο Ανδρέας Γεωργιάδης, ενώ κανένας δε μπορεί να λησμονήσει το έργο του επί αρκετά έτη Προέδρου, Δημήτρη Διαθεσόπουλου. Θέλω να σταθώ και στο Γιάννη Γιαννουρή, επί σειρά ετών πρωταγωνιστή ως αθλητή , προπονητή και σήμερα Διευθυντή της Ομοσπονδίας. Ο Σπύρος Καπράλος , χρόνια στο χώρο ως παράγοντας, ο Γιάννης Τούμπας, ο Ναύαρχος με τη σπουδαία προσωπικότητα, ο Κυριάκος Γιαννόπουλος που για πρώτη φορά με τους συνεργάτες του, δημιουργώντας ένα ιστορικό τρίδυμο, ήρθε στα διοικητικά σήμερα και με τον ποιοτικό τρόπο που διοικεί, μεγαλώνει την ΚΟΕ. Κατάφερε να επιστρατεύσει μεγάλους πρωταγωνιστές όπως ο Σπύρος Καπράλος και Γιώργος Μαυρωτάς, για την καλύτερη δυνατή διοίκηση της Ομοσπονδίας».
Ως αθλητές και προπονητές που έμειναν στην ιστορία θυμάται το Γιώργο Μπία, έναν τεράστιο προπονητή, τον εν ζωή Ανδρέα Ζώτο, το Βαγγέλη Βούλτσο, μεγάλο κολυμβητή και πολίστα και επί σειρά ετών Ομοσπονδιακό προπονητή. Τον «Πατριάρχη» Ανδρέα Γαρύφαλλο και έναν εκ των κορυφαίων παικτών και προπονητών στην Ελλάδα. Το Γιάννη Γιαννουρή, το Βαγγέλη Βλάχο, που οδήγησε τον Ολυμπιακό και την Εθνική ομάδα στην κορυφή του αθλήματος. Το Μανώλη τον Πρέκα, καταδύτη και σπουδαίο ηθοποιό, το Γιώργο Καναρέλλη, τον καταδύτη του ΠΑΟ. Τις σπουδαίες κολυμβήτριες, Ελένη Αυλωνίτου, Τζένη Σωτηρίου, Σοφία Δάρρα, Έλλη Ρουσάκη, Βιβή Πρωτόπαπα, Καίτη Μπαξεβανέλη, Μπούμπα Ρουμπέν, που πρωταγωνιστούσαν τις δεκαετίες του ’40 και 50’ πρωταγωνιστούσαν. Τους Αλέκο Ζήσιμο, Αλέκο Καρύδη, τον Κώστα και Βαγγέλη Κοσκινά και πολλούς ακόμη. Από το πόλο, ο Αθυμαράς, ο Καλθαμανώλης, ο Μοναστηριώτης και πάρα πολλοί ακόμη. «Και φυσικά δε λησμονώ την Εθνική μας ομάδα που κατέκτησε το αργυρό μετάλλιο στο Τόκιο», καταλήγει.
ΠΗΓΗ KOEMAG
