Η δασκάλα της καλλιτεχνικής

Η «δασκάλα του αθλήματος» Χαιροπούλου ήταν κολυμβήτρια του ύπτιου τη δεκαετία του 1970 στην Εθνική Ομάδα. Το 1968 σε ηλικία 10 ετών είχε ξεκινήσει στο Καλαμάκι, έχοντας ως σκοπό να μάθει να κολυμπάει. Τα πήγαινε καλά στα πρώτα βήματά της στις προπονήσεις του ΝΟΚ. «Άντε θα πας και στους αγώνες μου είπε ο πατέρας μου». Ο λόγος ήταν ότι πήγαινα καλά έχοντας προπονητή τον Γιώργο Νικολόπουλο. «Άμα κερδίσεις στους αγώνες θα σου φτιάξω μια πισίνα στο σπίτι στην Πεντέλη» μου είχε πει, αλλά παρά το γεγονός οτι τα κατάφερα η υπόσχεση δεν υλοποιήθηκε ποτέ λόγω των οικονομικών συνθηκών της οικογένειας» λέει στο επίσημο περιοδικό της ΚΟΕ.

Ήταν αθλήτρια του υπτίου και κολυμπούσε 100μ. και 200μ., ενώ όλη της η αθλητική διαδρομή είναι συνυφασμένη με τον Ναυτικό Όμιλο Καλαμακίου.

Όταν μπήκε στη Γυμναστική Ακαδημία το 1973 ουσιαστικά τελείωσε η αθλητική της καριέρα. Συνέχισε για περίπου δύο χρόνια και έλαβε μέρος στους φοιτητικούς αγώνες, ωστόσο λόγω σπουδών αναγκάστηκε να σταματήσει.

Η τότε ΕΑΣΑ (Εθνική Ακαδημία Σωματικής Αγωγής) ήταν ανωτέρα σχολή, η φοίτηση ήταν τριετής και βρισκόταν στο σημείο που είναι και τώρα, στη Δάφνη. Για να μπορέσει να πάει στην Αγγλία για Μάστερ και Διδακτορικό έπρεπε να έχει φοιτήσει τέσσερα χρόνια στα νυν ΤΕΦΑΑ. Τον τέταρτο χρόνο τον έκανε στην Αγγλία, στο Ίστμπορν που βρίσκεται κοντά στο Μπράιτον. Για Μάστερ η Λιλέττα Χαιροπούλου πήγε στην Αμερική και συγκεκριμένα στην Ατλάντα. Εκεί ολοκλήρωσε τις σπουδές της στο Μάστερ με ειδικότητα την κινησιολογία. Το διδακτορικό της έγινε κι εκείνο στις ΗΠΑ, όπου η ειδικότητά της ήταν ο κινητικός έλεγχος. Είναι θεωρητική επιστήμη και είναι ένα κράμα ψυχολογίας και νευροφυσιολογίας. Η διατριβή της τότε είχε σχέση με τη βασική έρευνα, καθώς κανένα Πανεπιστήμιο δεν δεχόταν εκείνη την εποχή να ασχοληθεί κάποιος ειδικά με ομάδες.

Οι σπουδές της ολοκληρώθηκαν το 1986, τελειώνοντας έτσι έναν κύκλο έξι ετών στην Αμερική. Είχε καταφέρει να κάνει ήδη οικογένεια με τον Χρήστο Παπακωνσταντόπουλο και τα δύο της παιδιά γεννήθηκαν στην άλλη άκρη του Ατλαντικού.

«Με τον άντρα μου γνωριζόμαστε από το γυμνάσιο. Εκείνος σπούδαζε πληροφορική και στην Αμερική γεννήθηκαν η Ειρήνη και ο Παύλος. Παράλληλα με το διδακτορικό πήρα και το δίπλωμα της προπονήτριας της καλλιτεχνικής κολύμβησης. Στο παρελθόν έκανα χορό. Κολύμπι και μπαλέτο ήθελα να το συνδυάσω και μου άρεσε η καλλιτεχνική κολύμβηση. Είδα ότι υπήρχε στο Μέριλαντ, σε ένα αθλητικό κλαμπ, γράφτηκα στον σύλλογο και όλα άρχισαν στην Αμερική».

Η Λιλέττα Χαιροπούλου μετά την εμπειρία αυτή έγραψε στην Ελληνική Ομοσπονδία ένα γράμμα λέγοντας ποιο είναι το άθλημα αυτό που έκανε στις ΗΠΑ και πως πρέπει να ενταχθεί και στην Ελλάδα. Της απάντησαν πως μόλις επέστρεφε στην Αθήνα θα την προσλάβουν και θα ξεκινήσουν την συνεργασία τους. Έτσι και έγινε. Το 1988 η έμπειρη πλέον προπονήτρια επέστρεψε από την… ξενιτιά στα πάτρια εδάφη και έγινε η «πρώτη δασκάλα» της καλλιτεχνικής (τότε συγχρονισμένης) κολύμβησης στην χώρα.

Δημιουργήθηκαν αρχικά - όπως η ίδια καταθέτει στο KoeMAG - τέσσερα κλιμάκια με πρωταγωνίστριες την Μαρία Πρώιου στη Θεσσαλονίκη, την Αποστολία Τσιακοβή στον Βόλο και η Κατερίνα Βαγιωνή στην Κρήτη. Παράλληλα με το κλιμάκιο της Αθήνας ξεκίνησαν και τα υπόλοιπα, με τον Πανσερρραϊκό να έχει ξεκινήσει κάνει πρώτος την αρχή. Το 1990-1991 έγιναν οι πρώτοι Πανελλήνιοι Αγώνες. Τότε δεν υπήρχαν σύλλογοι και τα παιδιά μετείχαν ως κλιμάκιο Εθνικής Ομάδας, καθώς μετά το πρωτάθλημα ξεκίνησαν να δημιουργούνται οι σύλλογοι.

Η Λιλέττα θυμάται πως η Ελλάδα ενέταξε στην δύναμή της την κορυφαία Χριστίνα Θαλασσινίδου (σήμερα ομοσπονδιακή προπονήτρια στο πλευρό της Αναστασίας Γκούτσεβα):

«Το 1989 πήγαμε στο Πανευρωπαϊκό της Βόννης και εκεί βρήκαμε τη Χριστίνα Θαλασσινίδου, η οποία κατέκτησε την πρώτη θέση με την Σοβιετική Ένωση. Την πλησιάσαμε με τον Γιάννη Μάζη, τότε παράγοντα της ΚΟΕ και της προτείναμε να έρθει στην Ελλάδα. Έτσι έβγαλε διαβατήριο και ήρθε. Το 1991 μετείχε με τη χώρα μας στους Πανευρωπαϊκούς της Αθήνας. Η δεύτερη θέση της Χριστίνας ήταν πρώτο μετάλλιο στον υγρό στίβο. Η Χριστίνα αποτέλεσε έκτοτε την βάση μας για να εξέλιξη των Ελληνίδων αθλητριών. Έβλεπαν με δέος αυτά που έκανε η Χριστίνα στις προπονήσεις και την ακολουθούσαν πιστά. Η εξέλιξη ήταν ραγδαία».

Η Λιλέττα τονίζει πως τα σημερινά κορίτσια δουλεύουν πολύ σκληρά, είναι συνέχεια μέσα στις πολύωρες προπονήσεις των συλλόγων τους και αφήνουν τα πάντα για να αφοσιωθούν στην καλλιτεχνική κολύμβηση. «Παντού ο πρωταθλητισμός έχει θυσίες» σύμφωνα με την ίδια. «Η Καλλιτεχνική είναι ένα ωραίο άθλημα γιατί βοηθάει στη φυσική κατάσταση και κάνεις πολύ καλή γυμναστική» αναφέρει η Λιλέττα.

Η Χαιροπούλου αναφέρεται και στην προοδευτική ένταξη των ανδρών στο άθλημα και τονίζει:

 «Πλέον υπάρχουν και αγόρια. Το 2004 μας είχε κάνει πρόταση η Σουηδία να έρθει ομάδα ανδρών και να κάνει επίδειξη στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας αλλά η FINA δεν το δέχθηκε! Έχουν αλλάξει όμως τώρα τα πράγματα. Οι άνδρες δίνουν άλλη δυναμική στο άθλημα και προσθέτουν άλλο χαρακτήρα στην χορογραφία».

Η συμβολή των ατόμων που προήλθαν από την πρώην ΕΣΣΔ (τόσο οι προπονήτριες, όσο και οι αθλήτριες που ήρθαν στην χώρα μας) είχε μεγάλη επιρροή στην Ελλάδα και μπόρεσαν να βοηθήσουν στην εξέλιξη της καλλιτεχνικής κολύμβησης, σύμφωνα με την κυρία Χαιροπούλου.

Το 1993 η Λιλέττα ανέλαβε τη θέση του λέκτορα στο ΤΕΦΑΑ Αθηνών, κάνοντας καριέρα 33 ετών στον χώρο της εκπαίδευσης και το 2000 μπήκε η καλλιτεχνική κολύμβηση ως ειδικότητα στο Πανεπιστήμιο ως μάθημα επιλογής. «Ασχοληθήκαμε εμπεριστατωμένα με το άθλημα και τα μαθήματα είχαν πιο πολύ σχέση με την τεχνική του αθλήματος, αλλά και την επιστημονική γνώση» προσθέτει.

Η έμπειρη προπονήτρια αναφέρθηκε και στη σημερινή Εθνική ομάδα, χειροκροτώντας την Ευαγγελία Πλατανιώτη (παγκόσμια πρωταθλήτρια), αλλά και τα υπόλοιπα κορίτσια που φέρνουν στη χώρα μας πολλά μετάλλια σε διεθνείς διοργανώσεις.

Πηγή: KoeMAG