Γυρίζει το χρόνο πίσω ο Σπύρος
Πριν από 24 χρόνια στο Σίδνεϊ... Με ανάρτησή του στον προσωπικό του λογαριασμό στα social media, ο Σπύρος Γιαννιώτης νιώθει την ανάγκη να γυρίσει τον χρόνο πίσω και να θυμηθεί ορισμένες στιγμές από τους Ολυμπιακούς Αγώνες.
"Λατρεύω αυτές τις ιστορικές αναδρομές. Ήταν 15 Σεπτεμβρίου 2000, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ, και είπα στον εαυτό μου: “Δεν χάνω την τελετή έναρξης!” Παρόλο που την επόμενη μέρα το πρωί είχα τα 400μ. ελεύθερο, φόρεσα το κοστούμι που μας είχαν δώσει, μαζί με κάτι παπούτσια από πέτσα και πέτρα σχεδόν.
Από μέσα μου σκεφτόμουν ότι αυτό δεν θα πάει καλά, αλλά λέω: “Πόση ώρα να κρατήσει η τελετή έναρξης;” Εεε, δεν ήξερες, δεν ρώταγες που λένε… Φτάνω λοιπόν μετά από αρκετές ώρες ταλαιπωρίας στο στάδιο και η Ελλάδα μπαίνει πρώτη. Όλη η κούραση και ο πόνος στα πόδια και στις φτέρνες είχαν εξαφανιστεί! Ήταν φοβερό και ένιωσα απίστευτη ικανοποίηση που τα κατάφερα και ήμουν μέρος αυτής της γιορτής.
Μόλις μας βάζουν στη μέση του σταδίου, λέω: “Την κοπανάω για να πάω για ύπνο, να είμαι εντάξει το πρωί.” Φεύγω, αλλά ξεχνάω το κλειδί του δωματίου και καταλήγω να σκαρφαλώνω στον πρώτο όροφο με τη βοήθεια ενός κάδου! Ξαπλώνω και λέω: “Εντάξει, όλα καλά.” Κοιμάμαι και ξυπνάω το πρωί με τρομερό πιάσιμο στα πόδια και πληγές από τα άβολα παπούτσια. Δεν είπα τίποτα σε κανέναν, πήγα στο κολυμβητήριο και ήμουν από τα πρώτα αγωνίσματα.Ένιωθα κάπως κουρασμένος, αλλά ταυτόχρονα ενθουσιασμένος.
Ήρθε η σειρά μου για το 400άρι, και δίπλα μου ήταν ο Γκραντ Χάκετ, ένα από τα μεγάλα φαβορί του αγωνίσματος και από τους αγαπημένους αθλητές της Αυστραλίας. Το κολυμβητήριο είχε σίγουρα 15.000 θεατές, οι περισσότεροι Αυστραλοί. Μόλις ανακοινώνουν το όνομά του και ανεβαίνουμε στο βατήρα, έγινε πανικός στην πισίνα. Ήταν απίστευτο το συναίσθημα και η χαρά ότι ήμουν κι εγώ εκεί.
Πέφτω λοιπόν και κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ, λίγο κάτω από το προσωπικό μου ρεκόρ. Το ίδιο συνέβη και τις επόμενες μέρες, όταν έπεσα στα 4x200 ελεύθερο και στα 1500μ. ελεύθερο.
Χαίρομαι που ήμουν μέρος αυτής της γενιάς, που με τρομερή δυσκολία καταφέραμε ό,τι καταφέραμε και αφήσαμε παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές".