ΑΡΧΗΓΟΣ με κεφαλαία γράμματα
22 Ιουνίου 1996. Μια αποφράδα ημέρα για την ελληνική υδατοσφαίριση και τον αθλητισμό της χώρας γενικότερα. Ένας από τους μεγαλύτερους αθλητές στην ιστορία του αθλήματος πέρασε στην αιωνιότητα. Σε ηλικία μόλις 31 ετών χάθηκε στα νερά της Επιδαύρου. Ήταν ο Νώντας Σαμαρτζίδης. Μια ισχυρή προσωπικότητα, ένας υπέροχος χαρακτήρας, επί σειρά ετών αρχηγός της εθνικής ομάδας. Ο χαρακτήρας του και η ποιότητά ως άνθρωπος έχει μείνει αξέχαστη σε όσους τον έζησαν.
Έχουν περάσει 27 ολόκληρα χρόνια από τότε, αλλά ουδείς τον λησμονεί. Πάντα τον μνημονεύουν όλοι.
Είμαστε ευτυχείς που για 27 ολόκληρα χρόνια, μέσα από την δημοσιογραφική μας ταυτότητα, κρατάμε ζωντανή την μνήμη του.
Σήμερα, συνοδοιπόρος μας είναι ο Συμπαίκτης του στον Άρη Θεσσαλονίκης, στις εθνικές ομάδες και στον Εθνικό Πειραιά, ο άλλοτε διεθνής Τάσος Τσικάρης.
Διαβάστε ένα συγκινητικό κείμενο που μας έστειλε, τιμώντας την μνήμη του.
«Τον Νώντα δεν τον θυμάμαι μοναχά τέτοιες μέρες. Αρκετές φορές έρχεται στη θύμηση μου, είτε μέσω συζητήσεων μεταξύ παλαιών υδατοσφαιριστών, είτε μέσω ονείρων μου!
Τον ονειρεύομαι συχνά και τις περισσότερες φορές το σκηνικό δεν είναι μέσα σε πισίνες αλλά στην πραγματική ζωή και συνήθως με "σώζει" από φασαρίες.
Αλλά ας αρχίσουμε από την αρχή. Τέσσερα είναι τα στάδια της κοινής μας ζωής.
Ο Αρης, οι μικρές εθνικές ομάδες , ο Εθνικός και φυσικά η Εθνική ομάδα Ανδρων.
Με την ομάδα υδατοσφαίρισης του Α.Σ ΑΡΗ ζήσαμε μέγαλες επιτυχίες κατακτώντας πρωταθλήματα σε όλες τις μικρές κατηγορίες με αποκορύφωμα την κατάκτηση της 3ης θέσης στο πρωτάθλημα της Α΄Εθνικης το 1985 και την συμμετοχή μας στον τελικό κυπέλλου με την αήττητη ομάδα του Εθνικου Πειραιώς όπου και χάσαμε με ένα γκολ διαφορά. Πάντα υπήρχε ανάμεσα μας , όχι μόνο τότε αλλά και στην συνέχεια, ένας αμοιβαίος αλλησεβασμός , ανεξάρτητα από την θέληση μας να διακριθούμε ο ένας περισσότερο από τον άλλον. Υπήρχαν εντάσεις , ζήλια και όλα αυτα που χαρακτηρίζουν δύο προσωπικότητες αθλητών στην ίδια ομάδα.
Μια ιστορία που θυμάμαι από εκείνα τα χρόνια ήταν με τον έφορο τότε της ομάδας Νίκο Αμανίδη που μας έπαιρνε σε μια γωνία της πισίνας και μας έδινε το χρηματικό πριμ της χρονίας που ήταν κουπόνια λαχειοφόρας αγοράς του τμήματος μπάσκετ του Αρη, αξίας 50.000 δραχμών. Ήταν σαν μετρητά εκείνη την εποχή γιατί όλοι τα αγοράζανε. Ο Νώντας στεναχωρημένος του λέει: «κύριε Νίκο δεν μου δείνεις τα λεφτά μετρητά γιατί έκει που μένω (Ξηροκρήνη) είναι όλοι ΠΑΟΚτζήδες σαν και εμένα και δεν γουστάρω να μου την πει κανείς». Ο Αμανίδης του έκανε το χατήρι φυσικά.
Άλλη εμπειρία μαζί του ήταν όταν έλειπε η οικογένεια του για καλοκαιρινές διακοπές στην Ποτίδαια Χαλκιδικής και με φιλοξένησε σπίτι του για λίγες μέρες. Εδω να πω ότι οι τρεις κολλητοί του ήταν το κάτι άλλο. Ένας ψηλός , ένας κοντός και ένας αρκετά ευτραφής. Ο Βασίλης, ο Λαλάκος και δεν θυμάμαι το όνομα του βραχύσωμου. Βγήκαμε λοιπόν βόλτα στους δρόμους της Ξηροκρήνης και προχωράγαμε σε ένα στενό όταν και συναντήσαμε μια παρέα 5 ατόμων καθισμένοι σε κάτι σκαλοπάτια και έπιναν κοκα κολα σε γιάλινα μπουκάλια. Κάποιος , κάτι , είπε στον Λαλάκο και ανάψανε τα αίματα. Ο Νώντας τότε με σπρώχνει σε μια είσοδο πολυκατοικίας λέγοντας μου να μην κουνηθώ. Σε μισό λεπτό τους είχανε ξεπαστρέψει και γυρνάει προς τα εμένα και μου λέει "έλα πάμε δεν είναι αυτά για σένα , είσαι πολύ φλώρος για αυτήν την γειτονιά"
Στις μικρές εθνικές ομάδες δεν θα ξεχάσω το ταξίδι της εθνικής εφήβων στο Πανευρωπαικό πρωτάθλημα στην Κωνσταντινούπολη (νομίζω το 83 η 84). Ο Νώντας λίγες μέρες πριν την αναχωρήση της αποστολής έπαθε βουβωνοκήλη. Το έκρυβε όμως σφίγγοντας τα δόντια μην τυχόν και τον αποκλείσει από την αποστολή ο τότε προπονητής Καρούλης. Όσοι ήταν σε εκείνη την ομάδα (Μαυρωτάς, Ρούπακας, Σαριδάκης, Δουρέκας κ.α) είμαι σίγουρος ότι θα γελάσουν με την καρδιά τους όταν θα ξαναθυμηθούν την ατάκα: «ΘΑ ΤΟ ΣΦΑΑΑΞΩΩΩ ΤΟ ΑΡΧΙ....... ΜΟΥ».
Πονούσε τόσο πολύ μετά από κάθε αγώνα και όλοι ξέραμε ότι για να πονάει ο Νώντας και να το φωνάζει είναι κάτι πολύ επώδυνο, που κανένας από εμάς δεν θα άντεχε τέτοιο πόνο. Έμεινε λοιπόν η ατάκα που την χρησιμοποιούσαμε σε κάθε πρόταση πχ «θα το σφαξω το μακαρόνι, θα το σφάξω το ραβανί κτλ.».
Στο Εθνικό - όταν πήγα μετεγγραφή από την Βουλιαγμένη - ξαναγίναμε συμπαίκτες αν και στην αρχή υπήρχαν κάποια προβλήματα. Ήταν εποχή Κοσκωτά και τα λεφτά της μετεγγραφής ήταν πολλά. Ο Νώντας δεν είχε πρόβλημα μαζί μου - όπως και μου το ξεκαθάρισε αργότερα - αλλά με την διοίκηση του Εθνικού. Όταν, σαν αρχηγός και σημαία του συλλόγου, ζήτησε το ανάλογο ποσό και δίκαια κατά την γνώμη μου. Δεν του το έδωσαν και πήρε την απόφαση να σταματήσει το πόλο. Ανέβηκε Θεσσαλονίκη και δούλευε μπάρμαν. Τελικά συμφωνήσανε πριν τα Χριστούγεννα και ξαναγύρισε στην ομάδα. Ήρθε και μου μίλησε σαν αρχηγός της ομάδας και μετά σαν φίλος απο τα παλιά.
Ήταν ΑΡΧΗΓΟΣ με κεφαλαία γράμματα. Σε όσες ομάδες δούλεψα σαν προπονητής αναφερόμαι στον Νώντα σαν υπόδειγμα αρχηγού.
Αυτό που έχει μείνει από την κοινή θητεία μας στον Εθνικό είναι δύο σημεία αναφοράς.
Το ένα είναι η εβδομάδα πριν από κρίσιμο αγώνα. Παίζαμε Σάββατο και από Δευτέρα πρωί ξέραμε τι μας...περιμένει. Ερχόταν σε όλες τις προπονήσεις αμίλητος και βλοσυρός. Έτσι και μας έβλεπε να γελάμε, να κάνουμε χαβαλέ, εάν κάναμε μια λάθος πάσα, αν δεν κάναμε σωστά μια άσκηση ή δεν μας έβγαινε ένα σύστημα, αλλοίμονό μας. Και το εννοώ αλλοίμονό μας. Οι φωνές του ακουγόνταν μέχρι το Πασαλιμάνι. Οι μικροί της ομάδας πρέπει να βλέπουν ακόμα εφιάλτες από εκείνα τα χρόνια. Είχε δίκαιο όμως και μας προσγείωνε όλους.
Και το δεύτερο σημείο έχει σχέση με το προηγούμενο και είναι αρκετα διασκεδαστικό αλλά συνάμα και ανατριχιαστικό για εμένα προσωπικά γιατί έχω την εντύπωση ότι γλύτωσα απο τα χειρότερα εκείνη την ημέρα. Σε μια πρωινή προπόνηση πριν από κρίσιμο αγώνα έκανα ζέσταμα με ένα μπαλάκι του τέννις. Μας φωνάζει ο Νώντας να μας μιλήσει πριν πέσουμε στο νερό. Όπως συνηθίζαμε κάναμε ένα κύκλο και μας μίλαγε. Στεκόταν απέναντί μου και καθώς πετάω το μπαλάκι χτυπάει στην άκρη στο πλακάκι και τον χτυπάει στα γεννητικά του όργανα...Όλοι παγώσανε και ανοίξανε τον κύκλο κοιτάζοντας με αγωνία. Έμεινα άγαλμα κοιτάζοντάς τον στα μάτια. Προς έκπληξη όλων βγάζει ένα μουγκρητό απο τον πόνο και μας καλεί ξανά σε κύκλο συνέχιζοντας την ομιλία του. Δεν τόλμησα ποτέ να μάθω γιατί μου την χάρισε. Ίσως η φιλία ετών, ίσως επειδή δεν γέλασα με αυτό που συνέβη; Μακάρι να ήταν κοντά μας σημέρα να τον ρώταγα μετά από τόσα χρόνια.
Στην Εθνική Ανδρών αυτό που θυμάμαι συνέβη στο προολυμπιακό της Σεούλ το 1988 στο Περθ. Απο την αγωνία του αποτελεσματος του αγώνα της Βραζιλίας με την ανύπαρκτη Εθνική ομάδα του Γκουάμ (όλα κρίνονταν στην διαφορά τερμάτων και στα πόσα γκολ θα έτρωγε το Γκουάμ από την Βραζιλία), είχαμε πάει στα αποδυτήρια με τον Αρώνη, τον Καϊάφα, τον Πάτρα και τον Νώντα και κοιταζαμε τον αγώνα από τις κλειδαρότρυπες. Τόση ήταν η αγωνία μας. Όταν τελειώσε ο αγώνας και είχαμε προκριθεί στην Ολυμπιαδα αγκαλιαστήκαμε με τον Νώντα και κλαίγαμε από χαρά.
Τέλος θέλω να πω ότι η απώλεια του Νώντα στιγμάτισε μια γενιά υδατοσφαιριστών που τον ζήσανε από κοντα , είτε σαν αντίπαλοι , είτε σαν συμπαίκτες, Όλοι έχουνε να πουν μια ιστορία για τον Νώντα, γι αυτό δεν θα ξεχαστεί ποτέ, όσα χρόνια και εάν περάσουν.
Πρέπει τα νέα παίδια που ασχολούνται με την υδατοσφαίριση να μαθαίνουν την ιστορία του άθληματος και των πρωταγωνιστών από την αρχή της υδατοσφαίρισης στην Ελλάδα μέχρι και σήμερα. Κι αυτό είναι υποχρέωση των παλιών αθλητών αλλά κυριότερα των προπονητών.
ΚΑΤΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ…
Όταν το 1991 κατακτήσαμε με την εθνική ενόπλων το πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα στο Φοντενεμπλό της Γαλλίας, μας κάλεσε ο υπουργός άμυνας Βαρβιτσιώτης, στο γραφείο του να μας συγχαρεί. Κάποια στιγμή κοιτάζοντας τον Νώντα μας λέει: «τι θέλετε από εμένα να σας το κάνω. Ο Νωντας νομίζοντας ότι ρωτάει τον ίδιο του λέει: «ΝΑ ΜΗΝ ΞΑΝΑΠΑΤΗΣΟΥΜΕ ΣΤΙΣ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ ΜΑΣ ΜΈΧΡΙ ΝΑ ΑΠΟΛΥΘΟΥΜΕ, γιατί είναι και ολυμπιακή χρονιά και πρέπει να είμαστε συγκεντρωμένοι στις προπονήσεις μας».
Χαμογέλασε ο υπουργός και απαντάει: «θα δούμε, θα δούμε». Δεν γνωρίζω εάν έκανε το χατήρι ο υπουργός. Αυτο που ξέρω σίγουρα ότι όσοι ήμασταν ναύτες σε εκείνη την ομάδα μας πήρανε τηλέφωνο απο το ΓΕΝ για να μας πουν: «ξέρετε εδώ και 2 εβδομάδες έχετε απολυθεί από το ναυτικό. Θα έρθετε επιτέλους να πάρετε τα απολυτήριά σας;».
ΤΑΣΟΣ ΤΣΙΚΑΡΗΣ
Pisina.net
